Life's good, in a ute
Door: Jorn van Lier
Blijf op de hoogte en volg Jorn
07 November 2016 | Australië, New Norcia
Het heeft even op zich laten wachten, maar heb ik eindelijk tijd en energie gevonden om een tweede verslag te schrijven. Gisteren heb ik mijn éérste vrije dag gehad, na twintig (!) dagen aan een stuk gewerkt te hebben. In deze twintig dagen heb ik een dikke 200 uur gedraaid. Daarnaast moet ik natuurlijk koken, wassen, contact houden met het thuisfront en als het even gaat probeer ik ook nog een paar uurtjes per week in de fitness door te brengen. Als ik dat allemaal gedaan heb, tja.. dan heb ik geen zin meer om een verslag te typen. Maar, het is me gelukt.
Ondanks dat ik zoveel heb moeten werken, heb ik het hier nog steeds naar mijn zin. Een groot deel van mijn dag breng ik op de weg door om naar de weilanden te rijden. Sinds ik hier ben begonnen heb ik al enkele duizenden kilometers gereden. Meestal rond de 150 kilometer per dag, soms 200/250 kilometer, maar ook een aantal keer 500 en zelf een keer 700 kilometer op één dag. Dat klinkt vrij saai, maar dat valt wel mee. Het zijn de dingen die je er aan doen herinneren dat je in Australië bent die het rijden hier leuk maken: het blind staren op de eindeloos lijkende lange rechte weg voor je; het doen op laten stuiven van een rood/oranje rookgordijn wanneer je over de kenmerkende gravelwegen rijdt; het slalommen over de weg om de overstekende bobtail lizards te ontwijken; het aanrijden van kangoeroes , ‘Stralia mate! Dit alles natuurlijk al rijdend in een Ute met AC/DC op de radio. Australischer wordt het haast niet. Nee dat van die kangoeroe was wel zielig, maar daar is helaas niets aan te doen. Het komt op het platteland ontzettend veel voor. Ze duiken uit het niets op naast je auto en op het moment dat je op de rem trapt werpen ze zich voor je wagen. Dat was wel even schrikken, maar zoals gezegd: niets aan te doen.
Het landschap hier is mooi, maar niet spectaculair. Het bestaat voornamelijk uit heuvelachtige landbouwgrond. Wanneer je je op top van een heuvel bevindt kan dit echter wel ontzettend mooie vergezichten opleveren. Zeker onder strak blauwe lucht en een brandend zonnetje, wat hier eigenlijk meer regel dan uitzondering is.
Over het brandende zonnetje gesproken, die heeft zich al een paar dagen laten gelden hier. Afgelopen zaterdag tikte het kwik even de 40 graden aan. Waar ze in Nederland ieder half uur op de radio vermelden dat het ‘nationaal hitteplan’ van kracht is en dat je je zeker niet te dik aan moet doen en genoeg water moet drinken , wordt hier op de radio gesproken over ‘a beautiful spring day’. Verschil moet er zijn.
Een groot voordeel van het werken op het platteland vind ik dat dagelijkse leven hier op geen enkele wijze door toerisme wordt beïnvloed. Ik bevind me alleen maar tussen ‘locals’ en maak zowaar dan ook deel uit van de ‘farmer community’ hier (dit uit zich voornamelijk op donderdagavond in de plaatselijke pub). Tijdens mijn werk heb ik ook veel contact met de boeren. Allemaal ontzettend aardige mensen die graag een praatje willen maken. ‘Waar kom je vandaan, hoelang ben je al in Australië, hoelang wil je nog blijven?’. Niet dat dat allemaal zo spectaculair is, maar zo krijg ik wel een goed beeld van een ‘echt’ stukje Australië en leer je ook echte Ozzy’s kennen, in plaats van alleen maar andere backpackers. Dat maakt het wel weer leuk.
Vanaf morgen ziet mijn werkweek er weer een stukje anders uit. Ik werk de aankomende week namelijk op een locatie van Gilmac nabij Adelaide, een slordige 2600 kilometer verderop, gelegen in het zuidoosten van Australië. Een mooie gelegenheid om een ander stukje van Australië te zien en om nieuwe mensen te leren kennen. Wanneer ik volgende week woensdag terug kom van Adelaide staat er een leuk weekend voor de deur. Er komt namelijk bezoek vanuit Nederland: mam en Erik komen langs! We gaan een weekendje rondtrekken in het zuidwesten van Australië. Mooie vooruitzichten dus!
Mijn planning is om nog tot half december bij Gilmac te blijven werken, en wel om twee redenen. De eerste reden is dat ik dan drie maanden hier heb gewerkt. Dit wil zeggen dat ik mijn ‘regional work’ gedaan heb. Als je tijdens je working holiday je regional work hebt gedaan houdt dat ik dat je in de toekomst een tweede working holiday visa aan mag vragen. Niet dat ik daar concrete plannen voor heb, maar je weet het natuurlijk nooit. Het zou zonde zijn als ik nog een keertje terug zou willen voor een langere tijd (néé, niet alweer alleen Fleur haha) en het zou niet mogelijk zijn. De tweede reden om hier drie maanden te blijven is dat ik dan nog net de Christmas Party hier bij Gilmac mee kan pakken. Er is hier al het nodige over gezegd en daar heb ik een conclusie uit getrokken; hier moet ik bij zijn! Tevens een mooie manier om een leuke werkperiode hier af te sluiten.
Voor nu laat ik het hierbij. Ik zal proberen om mijn volgende verslag iets minder lang op zich te laten wachten. Cheers!
Ondanks dat ik zoveel heb moeten werken, heb ik het hier nog steeds naar mijn zin. Een groot deel van mijn dag breng ik op de weg door om naar de weilanden te rijden. Sinds ik hier ben begonnen heb ik al enkele duizenden kilometers gereden. Meestal rond de 150 kilometer per dag, soms 200/250 kilometer, maar ook een aantal keer 500 en zelf een keer 700 kilometer op één dag. Dat klinkt vrij saai, maar dat valt wel mee. Het zijn de dingen die je er aan doen herinneren dat je in Australië bent die het rijden hier leuk maken: het blind staren op de eindeloos lijkende lange rechte weg voor je; het doen op laten stuiven van een rood/oranje rookgordijn wanneer je over de kenmerkende gravelwegen rijdt; het slalommen over de weg om de overstekende bobtail lizards te ontwijken; het aanrijden van kangoeroes , ‘Stralia mate! Dit alles natuurlijk al rijdend in een Ute met AC/DC op de radio. Australischer wordt het haast niet. Nee dat van die kangoeroe was wel zielig, maar daar is helaas niets aan te doen. Het komt op het platteland ontzettend veel voor. Ze duiken uit het niets op naast je auto en op het moment dat je op de rem trapt werpen ze zich voor je wagen. Dat was wel even schrikken, maar zoals gezegd: niets aan te doen.
Het landschap hier is mooi, maar niet spectaculair. Het bestaat voornamelijk uit heuvelachtige landbouwgrond. Wanneer je je op top van een heuvel bevindt kan dit echter wel ontzettend mooie vergezichten opleveren. Zeker onder strak blauwe lucht en een brandend zonnetje, wat hier eigenlijk meer regel dan uitzondering is.
Over het brandende zonnetje gesproken, die heeft zich al een paar dagen laten gelden hier. Afgelopen zaterdag tikte het kwik even de 40 graden aan. Waar ze in Nederland ieder half uur op de radio vermelden dat het ‘nationaal hitteplan’ van kracht is en dat je je zeker niet te dik aan moet doen en genoeg water moet drinken , wordt hier op de radio gesproken over ‘a beautiful spring day’. Verschil moet er zijn.
Een groot voordeel van het werken op het platteland vind ik dat dagelijkse leven hier op geen enkele wijze door toerisme wordt beïnvloed. Ik bevind me alleen maar tussen ‘locals’ en maak zowaar dan ook deel uit van de ‘farmer community’ hier (dit uit zich voornamelijk op donderdagavond in de plaatselijke pub). Tijdens mijn werk heb ik ook veel contact met de boeren. Allemaal ontzettend aardige mensen die graag een praatje willen maken. ‘Waar kom je vandaan, hoelang ben je al in Australië, hoelang wil je nog blijven?’. Niet dat dat allemaal zo spectaculair is, maar zo krijg ik wel een goed beeld van een ‘echt’ stukje Australië en leer je ook echte Ozzy’s kennen, in plaats van alleen maar andere backpackers. Dat maakt het wel weer leuk.
Vanaf morgen ziet mijn werkweek er weer een stukje anders uit. Ik werk de aankomende week namelijk op een locatie van Gilmac nabij Adelaide, een slordige 2600 kilometer verderop, gelegen in het zuidoosten van Australië. Een mooie gelegenheid om een ander stukje van Australië te zien en om nieuwe mensen te leren kennen. Wanneer ik volgende week woensdag terug kom van Adelaide staat er een leuk weekend voor de deur. Er komt namelijk bezoek vanuit Nederland: mam en Erik komen langs! We gaan een weekendje rondtrekken in het zuidwesten van Australië. Mooie vooruitzichten dus!
Mijn planning is om nog tot half december bij Gilmac te blijven werken, en wel om twee redenen. De eerste reden is dat ik dan drie maanden hier heb gewerkt. Dit wil zeggen dat ik mijn ‘regional work’ gedaan heb. Als je tijdens je working holiday je regional work hebt gedaan houdt dat ik dat je in de toekomst een tweede working holiday visa aan mag vragen. Niet dat ik daar concrete plannen voor heb, maar je weet het natuurlijk nooit. Het zou zonde zijn als ik nog een keertje terug zou willen voor een langere tijd (néé, niet alweer alleen Fleur haha) en het zou niet mogelijk zijn. De tweede reden om hier drie maanden te blijven is dat ik dan nog net de Christmas Party hier bij Gilmac mee kan pakken. Er is hier al het nodige over gezegd en daar heb ik een conclusie uit getrokken; hier moet ik bij zijn! Tevens een mooie manier om een leuke werkperiode hier af te sluiten.
Voor nu laat ik het hierbij. Ik zal proberen om mijn volgende verslag iets minder lang op zich te laten wachten. Cheers!
-
09 November 2016 - 12:54
De Stalsjes:
Hey Jorn.
Dien verslaag heet lang op zich laote wachte! Mer zeker de meute waerd!!!,!!
We laeze det het dich good geit en volgens Jan auch ein dikke portemonnee aan het kweeke best.Veur straks biej Pietje of de Bar! Hihi
Super fein det mam en erik der aan koome! En veur dich auch weer ein anger omgeving.
Geniet van alles wat op diene paad kumptj! En wae kieke oet nao dien volgende verslaag.
Sjoeen foto,s trouwens! Eine echt Ozzy besse !!! Doeiiiii groetjes oet Rooi.
-
09 November 2016 - 22:04
Will En Mieke Siebers:
Hey Jorn..
Zelfs van deze kantj oet hebbe we dien verslaag gelaeze...Huurdje via Susan en Laura dets dig op dees manneer te volge best...Zal waal ein hiel aventuur zeen doa...En van haard werken ....dao liere we nog steeds van -
09 November 2016 - 22:11
Will En Mieke:
Urres geit wat fout,en is neet t hiel bericht geplaatsj..dus probeer ig t noe aaf te make..
Strakkes mam en Erik...same dr op oet..keisjiek..Geniet mer met volle teuge...as wea t haaie konne doon ( wie we joonk wore) wore we auch gegange noa ein of anger wiet landj..Mer we geniete noe net zoe met ,wie det anger joong men det doon...
Hie isj noe naat en koad...dus neem eder zonnestraol mer in dig op( zoe wiet as det die sjientj..maak er wat van guns ..mer det zal zeker good kome.
Grt oet ein naat Rooi -
10 November 2016 - 22:30
Leny:
Ha Jorn,
Een mooi verslag heb je geschreven, ondanks het harde werken maak je toch nog leuke dingen mee. En zie je toch wat van de natuur. En leer je veel mensen kennen van de omgeving. Zo krijg je ook mee hoe de mensen daar leven lijkt mij erg gezellig daar. In iedergeval hoef je je potje bier niet te missen daar. Fijn dat Mam en Erik langs komen geniet er samen van. Werk ze nog en verder geniet van het land en de mooie natuur. Gr dien tante. -
14 November 2016 - 20:03
Martina Vleeshouwers :
Ha Jorn,
Wat leuk om je avonturen zo te kunnen volgen.
Mooi om te lezen!
Geniet van deze onvergetelijke tijd!
Groetjes Rick en Martina
-
15 November 2016 - 14:12
Martine Blom:
Leuk Jorn!
Geniet nog daar!
Hartelijke groet,
Martine Blom -
17 November 2016 - 16:46
Betsy:
Wat een gezellig verslag. Het leeft!!
Mooi dat je het zo naar je zin hebt en een geweldig leuke ervaring op doet.
Zeker waard om te wachten op je verslag.
Geniet va je weekend met Toos en Erik. -
04 December 2016 - 21:34
Johan En Maria:
Ha Jorn,
Wat gaat het toch vlug allemaal, je hebt er alweer bijna de helft opzitten. Fijn om te lezen en te horen van mam en Erik dat je het er geweldig naar je zin hebt.
Zo zie je maar weer dat hard werken niet altijd vervelend hoeft te zijn en je bankrekening is hier ook blij mee, ha ha! Ze gaan jou daar nog missen, straks.
Geniet nog met volle teugen van de komende maanden, maar eerlijk gezegd twijfelen wij daar niet aan.
Heel veel lieve groetjes
Johan en Maria.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
